بد اندر حق مردم نیک و بد

مگوی ای جوانمرد صاحبت خرد

که بد مرد را خصم خود می کنی

وگر نیکمردست بد می کنی

تو را هر که گوید فلان کس بدست

چنان دان که در پوستین خودست

که فعل فلان را بباید بیان

وز این فعل بد می برآید عیان

به بد گفتن خلق چون دم زدی

اگر راست گویی سخن هم بدی

زبان کرد شخصی به غیبت دراز

بدو گفت داننده ای سرفراز

که یاد کسان پیش من بد مکن

مرا بدگمان در حق خود مکن

گرفتم ز تمکین او کم ببود

نخواهد به جاه تو اندر فزود

کسی گفت و پنداشتم طیبت است

که دزدی بسامان تر از غیبت است

بدو گفتم ای یار آشفته هوش

شگفت آمد این داستانم به گوش

به ناراستی در چه بینی بهی

که بر غیبتش مرتبت می نهی؟

بلی گفت دزدان تهور کنند

به بازوی مردی شکم پر کنند

ز غیبت چه می خواهد آن ساده مرد

که دیوان سیه کرد و چیزی نخورد!